ความยากจนแฝงของครัวเรือน พ.ศ. 2566

ความยากจนแฝงของครััวเรืือน พ.ศ. 2566 39 3.1.6 มิติด้านดิจิิทัล องครัวเรือน ิ ติด้าิ จิิทัลั วื อ เมื่อพิจารณาจำนวนอุปกรณ์ ICT ที่ครัวเรือนเป็นเจ้าของ ตามตารางที่ 3.6 พบว่า ประเภทครัวเรือนที่เป็นเจ้าของโทรศัพท์มือถือแบบสมาร์ตโฟนโดยเฉลี่ยมากทีุ่่ด คือ ครัวเรือน ยากจนแฝงด้านอาหาร (ประเภทที่ 2) รองลงมาคือ ครัวเรือนไม่ยากจนแฝง (ประเภทที่ 4) ซึ่งมีจำนวนเฉลี่ยประมาณ 2.33 และ 2.03 เครื่องต่อครัวเรือน ตามลำดับ นอกจากนี้ ครัวเรือนไม่ยากจนแฝง (ประเภทที่ 4) เป็นครัวเรือนที่เป็นเจ้าของโทรศัพท์มือถือแบบปุ่มกด น้อยทีุ่่ด (0.14 เครื่องต่อครัวเรือน) ส่วนครัวเรือนยากจนแฝงด้านที่ไม่ใช่อาหาร (ประเภทที่ 3) เป็นครัวเรือนที่เป็น เจ้าของโทรศัพท์มือถือแบบสมาร์ตโฟนเฉลี่ยน้อยทีุ่่ด (1.17 เครื่องต่อครัวเรือน) และเป็น ครัวเรือนประเภทเดียวที่่ีจำนวนสมาชิกที่่ีการใช้อินเทอร์เน็ต (ผ่านคอมพิวเตอร์/ โทรศัพท์/มือถือ/แท็บเล็ต ฯลฯ โดยไม่คำนึงว่าจะใช้ในสถานที่ใด) ไม่ถึง 2 คนต่อครัวเรือน (1.29 คนต่อครัวเรือน) ซึ่งสะท้อนให้เห็นได้อย่างชัดเจนว่า ยังมีครัวเรือนยากจนแฝง ด้านที่ไม่ใช่อาหาร (ประเภทที่ 3) จำนวนหนึ่ง ที่ไม่มีโทรศัพท์มือถือแบบสมาร์ตโฟนใช้ หรือไม่มีสมาชิกในครัวเรือนใช้อินเทอร์เน็ต ซึ่งจะเป็นอุปสรรคของครัวเรือนในการรับ ความช่วยเหลือจากภาครัฐบางโครงการได้� นอกจากนี้ ยังพบว่า ครัวเรือนยากจนแฝงทั้งสองด้าน (ประเภทที่ 1) และ ครัวเรือนยากจนแฝงด้านที่ไม่ใช่อาหาร (ประเภทที่ 3) แทบจะไม่มีเครื่องคอมพิวเตอร์ ในครอบครองเลย เมื่อพิจารณาค่าใช้บริการและค่าโทร และค่าสมาชิกและค่าบริการอินเทอร์เน็ต ซึ่งถือว่าเป็นค่าใช้จ่ายจำเป็นในยุคดิจิทัล พบว่า ครัวเรือนยากจนแฝงด้านที่ไม่ใช่อาหาร (ประเภทที่ 3) มีค่าใช้จ่ายที่่้อยทีุ่่ด 93.77 บาทต่อเดือน และ 130.99 บาทต่อเดือน ตามลำดับ ซึ่งใกล้เคียงกับครัวเรือนยากจนแฝงทั้งสองด้าน (ประเภทที่ 1) ที่่ีค่าใช้จ่าย ดังกล่าวโดยเฉลี่ย 110.46 บาทต่อเดือน และ 162.36 บาทต่อเดือน ตามลำดับ โดยข้อมูล ดังกล่าวสะท้อนได้ว่า ครัวเรือนทั้งสองประเภท เป็นครัวเรือนที่่ีความสามารถในการผนวก ดิจิทัลให้เข้ากับวิถีชีวิตประจำวันได้น้อยทีุ่่ด และมีความเสี่ยงสูงมากที่จะถูกทิ้งไว้ข้างหลัง ภาครัฐจึงควรออกมาตรการหรือนโยบายส่งเสริมด้านดิจิทัลให้กับครัวเรือนกลุ่มนี้ เป็นอันดับแรก ๆ